Dit verg ‘n fyn oor en ‘n fyner taal om die aarde nog helder aan te haal. In hierdie pragbundel vertel die eerste gedig, met die titel “Om die aarde aan te haal”, van die Aarde as ons plek van oorsprong, ons blyplek en ons toekoms. Die digter worstel om die “fyner taal” te vind wat die betekenis en waarde van Moeder Aarde duidelik kan laat klink. Daarmee druk die digter ook iets van die waarde van poesie uit: soos Gerrit Komrij in sy inleiding tot Die Afrikaanse poesie in ‘n duisend en enkele gedigte aandui, teken dit op wat uit die verlede waardevol bly; gee dit ons sowel ankerpunte as drome in ons daaglikse bestaan; en vir die toekoms is dit ‘n bewaarplek – ‘n “magasyn” – van wat waardevol bly. Die gedigte is natuurlik nie net gekies om te weerspieel wat poesie is nie. Dit wil ook iets van die leefwereld van die hedendaagse leser weergee: die skoonheid van die aarde, die verrukking van die liefde, die hoop op ‘n sinvolle toekoms en die betekenis van elke oenskynlik onbelangrike mens se aardse bestaan.